Ons het `n rukkie oor die alledaagse dinge gesels…

“Ek glo nie meer in God nie”

 

Al het ek dit vermoed, skok die woorde nogsteeds…

 

“Ek verstaan” se ek sag.  “Dankie dat jy eerlik is”

“Dit het net gebeur.  Een dag was daar net die twyfelinge van kinderjare en toe skielik die sekerheid.  Hy bestaan nie en al het Hy gee Hy definitief nie vir my om nie.”

Ek bly `n rukkie stil.

 

“Ek kan jou nie oortuig van God se bestaan nie, ek is nie so goed met woorde nie…  Wat ek wel weet is dit:  elke keer wat ek van God praat is daar `n roering in jou oë en ek is seker jy voel dit in jou hart…  Dat alles nie net vir niks kan wees nie en dat soms wanneer jy `n kind sien glimlag, jy`n stukkie hemel kan proe.

Hoop is net `n tree weg van Geloof.  En net jy kan die eerste tree  terug gee..."

 

Opgedra aan almal wat bietjie ver van God af voel…

 

 

 

* We have been talking about everyday things for a while...

 

 

"I don't believe in God anymore"

 

 

Even though I expected this, the words still shocked...

 

 

"I understand", I said softly.  "Thanks for being honest."

 

 

"It just happened.  One day there was still the  doubts of childhood and then suddenly the  certainty.  He doesn't exist and even if He did, He definitely doesn't care about me personally."

 

 

I was quiet for a while..

 

 

"I cannot convince you of His existence.  I am not all that good with words.  What I do know is this:  every time I talk about God there is something in your eyes that tells me what you feel in your heart...  That everything cannot just be for nothing and that sometimes in the smile of a child, you can taste a bit of heaven.

Hope is only a footstep away from Faith.  And only you can take that first step back."

 

 

Dedicated to everyone that sometimes feel a little bit far from God...